Έφτασε η χρονιά της κρίσης για την Πάφο
Σήμερα είναι το αύριο που φοβόμασταν χθες, λέει ένα ευφυολόγημα που αποδίδεται στον Χάρρυ Κλυνν. Έφτασε λοιπόν η χρονιά της κρίσης για την Πάφο και η αλήθεια είναι πως επικρατεί μια κατάσταση πραγμάτων αρκετά αισιόδοξη, σε βαθμό που αν τολμούσε να την περιγράψει κανείς δημόσια πριν από 2–2,5 χρόνια, θα συγκαταλεγόταν αυτομάτως στους γραφικούς. Στις 28 και 29 Ιανουαρίου ανοίγει επίσημα η αυλαία με τις εκδηλώσεις έναρξης, τη στιγμή που οι εργασίες ανάπλασης της πλατείας που θα τις φιλοξενήσει δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί, γεγονός που όσο να ‘ναι δημιουργεί έναν εύλογο εκνευρισμό. Αλλά τη φορά αυτή είμαστε όλοι έτοιμοι να συμμεριστούμε τη σιγουριά των διοργανωτών.
Λίγους μόλις μήνες μετά τους πανηγυρισμούς για την ανάληψη του χρίσματος, το φθινόπωρο του 2012, το διάστημα μέχρι το 2017 έμοιαζε μ’ έναν απροσπέλαστο Γολγοθά, έναν βραχνά βαρύ κι ασήκωτο για τις τρυφερές πλάτες μιας πόλης που αναζητούσε ακόμη στα χαμένα την πολιτιστική της ταυτότητα. Η οικονομική κρίση, αλλά και τα αιώνια ιδιοσυγκρασιακά μας κουσούρια, σε συνδυασμό με την απόσταση της Πάφου από τα κέντρα αποφάσεων, έδιναν την εντύπωση ότι δεν κουνιέται φύλλο κι ότι μπροστά μας ξεδιπλώνεται το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχίας.
Σταδιακά η κοινή γνώμη έκανε κτήμα της τη σημασία του θεσμού και απελευθερώθηκε από την εντύπωση ότι στην Πάφο θα… βρέξει ευρωπαϊκά εκατομμύρια. Ουσιαστικά πείστηκε ότι τα χρήματα αυτά θα έρθουν με άλλο τρόπο, εμμέσως, μαζί με μια σειρά ακόμη από οφέλη. Κι όλοι εκφράζουν την περηφάνια τους για το γεγονός ότι η πόλη διεκδικεί και τον τίτλο της πιο… οικονομικής ΠΠΕ της Ευρώπης, με προϋπολογισμό που μόλις ξεπερνά τα 8 εκατομμύρια. Δηλαδή το 1/8 από αυτόν της «δίδυμης» Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 2017, του Άαρχους. Είναι να αναρωτιέται βέβαια κανείς: είμαστε άραγε εμείς αυτά τα τσακάλια που θα χαλάσουμε την πιάτσα στην Ευρώπη και θα κάνουμε Πολιτιστική Πρωτεύουσα με προϋπολογισμό ανάγκης, δείχνοντας μάλιστα και τον δρόμο στα υπόλοιπα «κορόιδα»; Ή μήπως θα ισχύσει κι εδώ το δόγμα «ό,τι πληρώσεις παίρνεις»; Το σίγουρο είναι ότι τώρα ισχύει το «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια».
Για την Πάφο, το σωτήριον έτος 2017 δεν άρχισε την περασμένη Κυριακή, αλλά ένα πρωινό του Σεπτέμβρη του 2012, όταν η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων ενέκρινε την πρότασή της για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα αντί της Λευκωσίας. Η Πάφος επελέγη όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που σκόπευε να κάνει προκειμένου ν’ αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο την πολιτιστική της φυσιογνωμία. Και μπορεί να άργησε, αλλά τελικά σήκωσε το γάντι. Το μακρύ «έτος» συνεχίστηκε μέσα από μια ανηφορική, αλλά θαλλερή διαδικασία προετοιμασίας, για τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες. Η έναρξη του έτους είναι στην ουσία η ολοκλήρωση μιας περιπετειώδους διαδρομής πριν αρχίσει μια άλλη. Στην ουσία, για την Πάφο, το 2017 ανέτειλε το τέλος αυτής της διαδρομής. Έφτασε η στιγμή της αλήθειας, ο καιρός της υλοποίησης του προγράμματος, η ώρα να το απολαύσουμε. Και βέβαια, αν όλα πάνε καλά και διατηρηθεί η βούληση για αξιοποίηση του θεσμού, μπορεί να προκύψει μια δυναμική και για το 2018.
Τώρα είναι η ώρα και για τις άλλες πόλεις να κοιτάξουν να επωφεληθούν από αυτή τη σπάνια ευκαιρία. Η Πάφος δεν είναι ανεξάρτητο κρατίδιο κι ας διατηρείται ακόμη μέχρι τις μέρες μας το κρύο εκείνο αστείο περί… επίδειξης διαβατηρίου στη σήραγγα. Δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό της, αλλά την Κυπριακή Δημοκρατία. Και όπως ολόκληρη –τουλάχιστον η ελεύθερη– Κύπρος είχε την υποχρέωση να σταθεί στο πλευρό της Πάφου για να αντεπεξέλθει στη μεγάλη πρόκληση ξεπερνώντας αστείες, μικροτοπικιστικές έριδες, έτσι και τώρα έχουμε όλοι το δικαίωμα και την ευχέρεια να συμμετάσχουμε στο πάρτι, να απολαύσουμε μαζί με τους Πάφιους την ολόχρονη αυτή γιορτή και τα παρελκόμενά της. Το βλέμμα στην Πάφο, λοιπόν.
Πηγή: Φιλελεύθερος/Γιώργος Σαββινίδης