Γ. Γιαλλούρης: Το Υπουργείο Παιδείας αντί για λύσεις κάνει «πατσιαρίσματα»
Η υποβάθμιση της κτιριολογικής υποδομής των σχολείων, ειδικά των γυμνασίων και λυκείων, προβληματίζει τους πολίτες της Πάφου. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι η χωροθέτηση του Νικολαΐδειου Γυμνασίου, το οποίο εδώ και μερικά χρόνια μετακινείται σε διάφορα κτίρια ή συνυπάρχει με άλλα σχολεία.
Πρόσφατα με πρωτοβουλία της Σχολικής Εφορείας Πάφου και στην παρουσία του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, το ΥΠΠ κατέθεσε 8+1 προτάσεις για να επιλέξουν οι φορείς της Πάφου λύση στο πρόβλημα του Νικολαΐδειου Γυμνασίου.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Η λογική της προσωρινής λύσης καταλήγει ως μόνιμη λύση για το ΥΠΠ, που μέχρι σήμερα ουδέν ουσιαστικό οικονομικό κόστος έχει υποστεί.
Η Πάφος πρώτα και κύρια έχει ανάγκη από νέα Τεχνική Σχολή. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τους παροικούντες στα υψηλά δώματα του ΥΠΠ, διότι κοστίζει πολλά εκατομμύρια η ανέγερσή της. Αντί αυτού προχωρεί το ΥΠΠ με «πατσιαρίσματα». Στη «λογιστική» λογική εξοικονόμησης πόρων εντάσσεται και η λειτουργία τμημάτων της Τεχνικής Σχολής Πάφου στο Περιφερειακό Λύκειο Έμπας. Αντί δηλαδή να ισχύσει η παιδαγωγική αρχή για μείωση του αριθμού των μαθητών ανά εκπαιδευτικό και τμήμα και η δημιουργία περισσότερων σχολείων σε κάθε πόλη και επαρχία, το ΥΠΠ προχωρεί σε συγχωνεύσεις (αυτό ουσιαστικά γίνεται με το Λύκειο της Έμπας), σε υπολειτουργία σχολείων (π.χ. Λύκειο Κύκκου Πάφου) ή σε καταργήσεις σχολείων (π.χ. Γυμνάσιο Παναγιάς). Και όλα αυτά σε 4-5 χρόνια.
Από έρευνα που έγινε στη Μ. Βρετανία, από ομάδα μελών του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι «η μείωση του μεγέθους των τάξεων επιτρέπει όχι μόνο να πάρουν όλοι καλύτερους βαθμούς, αλλά και να μειωθούν σημαντικά οι αποκλίσεις ανάμεσα στα παιδιά», ο εκπαιδευτικός επικοινωνεί καλύτερα με τους μαθητές του, ενώ, εκτός από την ποιότητα της διδασκαλίας, «το μέγεθος των τάξεων επηρεάζει εξίσου τη συμπεριφορά των μαθητών».
Τα ίδια ισχύουν και με τις 8+1 προτάσεις του ΥΠΠ για την επίλυση του προβλήματος του Γυμνασίου. Μερικές από αυτές δεν μπορούν να εφαρμοστούν, άλλες συναντούν σφοδρή αντίδραση. Και για αυτή που μπορεί να λύσει το πρόβλημα, το ΥΠΠ απαντά ότι είναι υψηλό το κόστος!
Το ΥΠΠ, όπως αξιολόγησε τα θετικά και τα αρνητικά των εισηγήσεών του, θα έπρεπε να καταθέσει και τη δική του αξιολογική κρίση επί των εισηγήσεων. Αντί αυτού οι φορείς της πόλης πέφτουν στη «λογιστική παγίδα» του ΥΠΠ να συζητούν στη βάση του κόστους κάθε επιλογής. Έτσι το ΥΠΠ δείχνει καλή διάθεση, αλλά οι φορείς που αντιδρούν σε κάθε επιλογή θεωρούνται οι κακοί. Όσοι συμφωνούν είναι «σύμμαχοι» του ΥΠΠ. Αλλά λύση δεν δίνεται. Αυτό είναι το αποτέλεσμα.
Σήμερα, η κυρίαρχη τεχνοκρατική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και της αγοράς κυριαρχεί στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πλέον από ένα συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα μετατρέπεται σε μια ιδιωτική – καταναλωτική υπόθεση και είναι κυρίως ατομική ευθύνη των εκπαιδευόμενων. Οφείλει το ΥΠΠ να απαντήσει επιτέλους στη βάση κριτηρίων. Προτιμά λύσεις παιδαγωγικά ορθές, ποιοτικές, που αναβαθμίζουν το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, την ορθά σχεδιασμένη και προγραμματισμένη για την εκπαίδευση του μέλλοντος ή επιλέγει την απλή, εύκολη, συμφέρουσα λογιστικά λύση, χωρίς σοβαρά ποιοτικά κριτήρια, μόνο και μόνο για να επιχειρηματολογήσει ότι «έδωσε λύση»; Η εκτελεστική εξουσία οφείλει να δώσει την τελική της απόφαση.
Πηγή: Dialogos.com.cy