Μήπως η πρωτιά κρύβει κινδύνους για τα παιδιά μας;
Όλοι παραδέχονταν πως η Κατερίνα ήταν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης της.
Πάντα πρώτη, πάντα μετρημένη, πάντα σοβαρή, ένα πρότυπο. Όλες οι φίλες της την ζήλευαν και κάποιες, αν και δεν το παραδέχονταν, την φθονούσαν. Είχε, από άποψη τουλάχιστον επίδοσης, ότι ονειρευόταν ο κάθε μαθητής. Θα ανέμενε λοιπόν κανείς η Κατερίνα να είναι ευτυχισμένη… Στην περίπτωσή της όμως τα φαινόμενα απατούσαν. Αν έβλεπε κανείς την Κατερίνα στα διαλείμματα θα στοιχημάτιζε ότι είναι ένα απρόσιτο, ακοινώνητο παιδί. Πάντα μόνη, βυθισμένη στις σκέψεις της, φανερά προβληματισμένη σε βαθμό που δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί από την ηλικία της. Σχήμα οξύμωρο θα μου πείτε, παραδόξως φυσιολογικό θα προσθέσω εγώ… Αλήθεια, τι έκρυβε αυτό το όμορφο μελαγχολικό παιδί στην παιδική ψυχή του;
Την θυμάμαι να κάθεται κάτω από τη μεγάλη βελανιδιά εκείνη τη ανοιξιάτικη μέρα αποφεύγοντας τη συντροφιά των κοριτσιών που ζουζούνιζε στο προαύλιο. Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος και τόσο μόνη. Αλήθεια, πώς θα μπορούσε να χαμογελά; Γιατί να είναι ευτυχισμένη; Η ευτυχία πηγάζει από το σπίτι μας, τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους φίλους που μας νοιάζονται. Άγνωστες λέξεις για εκείνην… Από το δημοτικό οι γονείς της ήθελαν να είναι πάντα πρώτη σε όλα. ΠΡΩΤΗ, όχι δεύτερη. Ίσως γιατί αισθάνονταν ότι αυτοί ποτέ δεν κατάφεραν να είναι το επίκεντρο της προσοχής στα νιάτα τους και είχαν απωθημένο να το καταφέρει η μοναχοκόρη τους.
Οι δάσκαλοί της τους έδιναν πάντα συγχαρητήρια για το παιδί τους που κατάφερνε συνεχώς να τους εντυπωσιάζει και να τους εκπλήσσει ευχάριστα. Η ερώτηση που ακολουθούσε από μέρους των γονιών ήταν πάντα η ίδια: «Είναι η πρώτη»; Τι σημασία είχε αν ήταν ή δεν ήταν, θα μου πείτε εσείς, αδιανόητο να μην είναι, θα σας έλεγαν εκείνοι. Κάθε εξέταση και ένας Γολγοθάς, κάθε διαγώνισμα και μια δοκιμασία, ένα δυσβάστακτο βάρος. Ατέλειωτες ώρες μελέτης στο γραφείο της, μια νύχτα φορτωμένη εφιάλτες και το πρωινό ένα μαρτύριο. Όσο η ώρα της εξέτασης πλησίαζε εκείνη ευχόταν να καταφέρει να γράψει τον καλύτερο βαθμό. Έτσι λυτρωνόταν, γιατί οι άνθρωποι που είχε για γονείς την άφηναν ήσυχη. Αν όμως, μη γένοιτο, δεν τα κατάφερνε, τότε ξεκινούσε η μουρμούρα…
«Σου λέγαμε εμείς να διαβάσεις περισσότερο, αλλά εσύ καμωνόσουν πως τα ήξερες όλα», κακάριζε η «μάνα».
«Κομμένη η έξοδος το Σαββατοκύριακο» φώναζε ο πατέρας. «Να κάτσεις σπίτι να διαβάσεις. Την Πέμπτη έχεις διαγώνισμα πάλι. Άκουσον, άκουσον μόνο 18 στη Φυσική.»
Καλά και τις άλλες φορές; Τι γινόταν όταν η Κατερίνα έγραφε 20;
«Το μοναδικό 20», ρωτούσε η μάνα.
«Πάλι η Γεωργία ήρθε δεύτερη», έλεγε χαιρέκακα ο πατέρας…Γι αυτήν τίποτε, ούτε ένα μπράβο. Αυτή έκανα απλά το καθήκον της, άφησε και πάλι δεύτερους τους συμμαθητές της…
Ήρθε λοιπόν η ώρα των εξετάσεων. Η Κατερίνα έβαλε τα δυνατά της για να πετύχει. Ήθελε τόσο πολύ να γίνει γιατρός. Ήθελε να προσφέρει στο συνάνθρωπό της, να δίνει αγάπη, που τόσο τη στερήθηκε, όπου μπορούσε. Τα κατάφερε! Πρώτη στο Πανεπιστήμιο Πατρών, τη δεύτερη επιλογή της! Γεμάτη χαρά ανήγγειλε τα νέα στους γονείς της.
«Μητέρα, πέρασα στην Πάτρα γιατρός, είμαι τόσο ευτυχισμένη!»
«Ωραία», της είπε εκείνη και πρόσθεσε: «Τα κατάφερε άραγε η Γεωργία να περάσει στην Αθήνα;»
Η Κατερίνα είναι σήμερα γιατρός. Έχει καταφέρει να αποκτήσει δύο υπέροχα παιδιά και αισθάνεται την υποχρέωση να τους δώσει την αγάπη που αυτή στερήθηκε. Στον ελεύθερό της χρόνο αθλείται.
Της αρέσει να τρέχει και για πρώτη φορά σκέφτηκε να συμμετάσχει σε αγώνα δρόμου προς τιμή ενός δρομέα που διακρίθηκε σε παγκόσμιους αγώνες. Την βλέπω στην αφετηρία των πέντε χιλιομέτρων να ξεκινά τον αγώνα και πολύ σύντομα να προπορεύεται. Τρέχει γρηγορότερα απ’ όλες τις άλλες αθλήτριες, είναι και πάλι πρώτη. Λίγο πριν το τέρμα κοιτάζει γύρω της και βλέπει ότι η δεύτερη είναι τριάντα μέτρα πίσω. Δε χάνει με τίποτα αυτή την πρωτιά. Μα κοιτάξτε, ελαττώνει ταχύτητα! Σταμάτησε δέκα μέτρα πριν το τέρμα!!! Τι να συμβαίνει άραγε; Η άλλη αθλήτρια την προσπέρασε ήδη, τερμάτησε στην πρώτη θέση! Τώρα βαδίζει, δεν τρέχει…Διανύει τώρα τα δέκα πιο ευτυχισμένα μέτρα της ζωής της. Μπορεί επιτέλους να τερματίσει ΔΕΥΤΕΡΗ…
Γράφει ο Νεόφυτος Νεοφύτου (φιλόλογος)