Μαρίνα Φεττά: «Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο σου»

Μαρίνα Φεττά: «Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο σου»

Γεννημένη πρόωρα αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα τα οποία διαφάνηκαν από πολύ νωρίς, ωστόσο αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να πάει σχολείο και να αποφοιτήσει, να σπουδάσει νηπιαγωγός αλλά και να βρει δουλειά, θέτοντας συνεχώς στόχους και υλοποιώντας τους

«Αντιμετώπισα ρατσισμό στο σχολείο και πιστεύω πως αυτό οφειλόταν στην άγνοια. Αυτό με το που περνούσε ο χρόνος, ευτυχώς, άλλαζε, αφού οι συμμαθητές μου έβλεπαν ότι δεν διέφερα σε τίποτα μαζί τους, ενώ είχα και ίδιες ή και καλύτερες αποδόσεις από κείνους. Έτσι μειώθηκε και ο ρατσισμός»


«Είναι κρίμα σε μία ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, να μην υπάρχουν παντού οι κατάλληλες υποδομές, ούτως ώστε να μπορούν άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα να διακινούνται ελεύθερα, όπως και οι υπόλοιποι»

Ανάλογα με την κατάστασή μας πρέπει να προσαρμόζουμε κατάλληλα και τα δεδομένα της ζωής μας. Δεν πρέπει να σταματάμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να ζούμε, επειδή μας συνέβη κάτι στη ζωή μας. Όταν υπάρχει θέληση, όλα μπορούν να γίνουν»

«Αν θες να είσαι ευτυχισμένος, βάλε ένα στόχο που θα οδηγεί τις σκέψεις σου, θα απελευθερώσει την ενεργητικότητά σου και θα σου δώσει ελπίδες», είπε κάποτε ο Andrew Carnegie, Αμερικανός μεγιστάνας. Αυτό το γνωμικό είναι που ακολουθεί τη σημερινή φιλοξενούμενη της στήλης «Μαχητές και Νικητές της Ζωής» Μαρίνα Φέττα.

Ένα γλυκό, αγνό και γεμάτο θέληση για ζωή πλάσμα, που δεν άφησε τίποτα και κανένα να μπει εμπόδιο στην εκπλήρωση των στόχων της και του οράματός της για μία καλύτερη ζωή, με ίσα δικαιώματα, για όλα τα άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα. Η Μαρίνα, με τη δική της ιστορία, μας στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα μαχητικότητας, αλλά και αποφασιστικότητας για ζωή, ανεξαρτήτως των όποιων προβλημάτων βρεθούν στο διάβα μας κατά τη σύντομη παρουσία μας στη γη.

Η πορεία της

Η Μαρίνα Φέττα γεννήθηκε στην Πάφο στις 12 Αυγούστου 1983 και είναι μία από τα δεκάδες πρόωρα παιδιά που γεννήθηκαν στη χώρα μας. Όπως εξηγεί, κάποιες επιπλοκές κατά την κύηση της μητέρας της είχαν ως αποτέλεσμα να γεννηθεί πρόωρα, πριν καλά-καλά περάσει τους έξι μήνες κύησης. Λόγω της προωρότητας κάηκαν κάποια κύτταρα της ισορροπίας, με αποτελέσματα να αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα, αφού έχει αστάθειες και χρησιμοποιεί πι. Σύμφωνα με την ίδια, το ότι θα αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα διαφάνηκε από πολύ νωρίς, ωστόσο αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να πάει σχολείο και να αποφοιτήσει, να σπουδάσει αλλά και να βρει δουλειά.

«Δεν σου στερεί το δικαίωμα να έχεις μία φυσιολογική, κανονική, ζωή. Υπάρχουν βέβαια πράγματα που ενοχλούν, όπως η καθυστέρηση στην εκτέλεση κάποιων βημάτων, αλλά αυτό δεν είναι εμπόδιο για να κάνεις ό,τι επιθυμείς. Άλλωστε, δεν έχει σημασία πόση ώρα θα χρειαστείς να κάνεις κάτι, φτάνεις να το κάνεις», προσθέτει, σημειώνοντας πως σπούδασε νηπιαγωγός, ένα επάγγελμα που, όμως, δεν εξασκεί, αλλά εργάζεται στο τηλεφωνικό κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου.

Ο ρατσισμός που δεν τη λύγισε

Βέβαια, για τη Μαρίνα δεν ήταν όλα ρόδινα, αφού γνώρισε από παιδί τον ρατσισμό και τον στιγματισμό. «Αντιμετώπισα ρατσισμό στο σχολείο και πιστεύω πως αυτό οφειλόταν στην άγνοια. Αυτό με το που περνούσε ο χρόνος, ευτυχώς, άλλαζε, αφού οι συμμαθητές μου έβλεπαν ότι δεν διέφερα σε τίποτα μαζί τους, ενώ είχα και ίδιες ή και καλύτερες αποδόσεις από κείνους. Έτσι μειώθηκε και ο ρατσισμός. Αυτό το ζήτημα, πιστεύω, εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο και το πώς το χειρίζεται», τονίζει, λέγοντας πως αντιμετώπισε κάθε είδους ρατσισμό άμεσα.

«Δεν άφηνα αυτή την κατάσταση να με πάρει από κάτω. Δεν επέτρεψα στον ρατσισμό να με διαπεράσει. Πάντα αντιμετωπίζω τον άλλο κατάμουτρα. Αν κάποιος, ακόμα και σήμερα, με κοιτάει περίεργα όταν με αντικρίζει, θα τον ρωτήσω γιατί το κάνει. Στα ίσα και εξηγημένα. Δεν θα το προσπεράσω. Μου έτυχε πάρα πολλές αυτό το πράγμα και πάντα το αντιμετώπιζα την ίδια ώρα που συνέβαινε. Δεν μ’ αρέσει να με βλέπουν περίεργα, γιατί πραγματικά νιώθω ότι δεν διαφέρω από τους υπόλοιπους. Βέβαια το πώς θα χειριστείς τον ρατσισμό εξαρτάται από σένα τον ίδιο και αν το αφήσεις να σε επηρεάσει ή όχι», υπογραμμίζει, σημειώνοντας πως ο ρατσισμός μέχρις ενός σημείου συνεχίζεται και σήμερα, αλλά δεν τη νοιάζει.

«Εκείνο που με ενοχλεί, όμως, αφάνταστα και δεν μπορώ να αδιαφορήσω ή να το αφήσω να περάσει είναι να με κοιτά ο άλλος παράξενα και επίμονα. Τέτοια βλέμματα πραγματικά είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει κάποιος», εξηγεί.

Ελάχιστη έως μηδαμινή η προσβασιμότητα

Σε σχέση με την προσβασιμότητα στη χώρα μας και δη την πόλη του Κινύρα, η Μαρίνα υποστηρίζει πως αυτή είναι ελάχιστη έως και μηδαμινή. «Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με ώθησαν να θέσω υποψηφιότητα στις πρόσφατες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διεκδικώντας μία θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Πάφου. Ήθελα με την υποψηφιότητά μου, η οποία πήγε πολύ καλά κι αυτό φαίνεται από το αποτέλεσμα, να ωθήσω τον κόσμο να δει και να ενδιαφερθεί για την προσβασιμότητα.

Είναι κρίμα σε μία ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, να μην υπάρχουν παντού οι κατάλληλες υποδομές, ούτως ώστε να μπορούν άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα να διακινούνται ελεύθερα, όπως και οι υπόλοιποι. Ζούμε όλοι στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, και έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει περισσότερα δικαιώματα από τον άλλον.

Πέραν τούτου, ήθελα να δείξω πως και άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα μπορούν επάξια να αντιπροσωπεύσουν και να πετύχουν πράγματα για τους πολίτες όπως και οι υπόλοιποι. Πραγματικά δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα αρτιμελή άτομα και τα άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα», επισημαίνει, αναφέροντας πως εδώ και έξι χρόνια είναι ενεργό μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, με το ψηφοδέλτιο του οποίου κατήλθε ως υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Πάφου.

Η καθημερινότητα

Αναφορικά με την καθημερινότητά της, η Μαρίνα αναφέρει πως για να μπορεί να διακινείται αλλά και για να κάνει τα απαραίτητα της καθημερινότητάς της έχει βοηθό.

«Έχω μία κοπέλα σπίτι η οποία με βοηθά να κάνω τα αναγκαία και φροντίζει για τη μεταφορά μου εκτός σπιτιού, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου. Η βοήθειά της για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί χρειάζομαι συνεχώς πάντα έναν άνθρωπο να είναι παρά το πλευρό μου και να με βοηθά. Για τον λόγο αυτόν την ευχαριστώ ολόψυχα που με φροντίζει και με βοηθά να βγαίνω από το σπίτι, επειδή δεν είμαι άτομο το οποίο μπορεί να περιοριστεί. Θέλω να βγαίνω εκτός σπιτιού, να κυκλοφορώ στην πόλη μου και να συναναστρέφομαι με κόσμο», προσθέτει.

Εκτός από την εργασία της στη Μητρόπολη Πάφου, η Μαρίνα έχει να επιδείξει και πλούσια δράση στα κοινωνικά δρώμενα, αφού λαμβάνει μέλος σε πολλές εκδηλώσεις φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, βοηθώντας με όποιον τρόπο μπορεί, ενώ είναι και μέλος του Ερυθρού Σταυρού.

Η υποψηφιότητα

Σε ό,τι αφορά, δε, την υποψηφιότητά της, μας ανέφερε πως ήλθε 8η σε σταυρούς προτίμησης εντός του κόμματός της, με προοπτική να ΄ρθει 5η και να εκλεγεί μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Πάφου.

«Για μένα ο στόχος μου έχει επιτευχθεί. Ήδη τα άτομα με αναπηρίες στην πόλη μου έχουν αποκτήσει τη δική τους φωνή. Ξεκίνησα και θα συνεχίσω να έχω συναντήσεις με τους αρμοδίους, έως ότου γίνουν όσα πρέπει να γίνουν. Δηλαδή, βελτιώσεις στο οδικό δίκτυο και στα πεζοδρόμια, να γίνουν όλες οι απαραίτητες υποδομές για ελεύθερη προσβασιμότητα, αλλά και για να επιτευχθεί ο στόχος σεβασμού των ατόμων με αναπηρίες. Δεν θα σταματήσω να διεκδικώ όλα όσα απαιτούνται για ίση μεταχείριση και αντιμετώπιση όλων των ατόμων, ανεξαρτήτως του εάν εκλέγηκα ή όχι. Ήδη μπήκε ένα μικρό λιθαράκι και η προσπάθεια θα συνεχιστεί. Δεν θα κάνω πίσω σε τίποτα γιατί πρέπει να αλλάξουν πολλά, ειδικά σήμερα που το κράτος είναι ανεπαρκές σε τέτοιου είδους ζητήματα», συμπληρώνει, αναφέροντας πως σύντομα θα έχει συνάντηση με τον επανεκλεγέντα Δήμαρχο Πάφου Φαίδωνα Φαίδωνος, καθώς επίσης και με μέλη του νέου Δημοτικού Συμβουλίου.

Τα μηνύματα ζωής

Με γνώμονα τα όσα έχει αποκομίσει από τη μέχρι σήμερα πορεία της, η Μαρίνα θέλησε να στείλει και τα δικά της μηνύματα για τη ζωή και πώς μπορούμε να διεκδικούμε ό,τι θέλουμε, φτάνει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να το πετύχουμε. Αρχικά αναφέρθηκε στο θέμα της αποδεκτικότητας, υποδεικνύοντας πως πρέπει να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως κι αν είμαστε.

«Ανάλογα με την κατάστασή μας πρέπει να προσαρμόζουμε κατάλληλα και τα δεδομένα της ζωής μας. Δεν πρέπει να σταματάμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να ζούμε, επειδή μας συνέβη κάτι στη ζωή μας. Όταν υπάρχει θέληση, όλα μπορούν να γίνουν. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα να ζούμε, με ίσα δικαιώματα. Φτάνει να το θέλουμε πρώτα και κύρια εμείς», λέει, προσθέτοντας πως πρέπει την ίδια ώρα και ο υπόλοιπος κόσμος να σέβεται πλήρως τα άτομα με αναπηρίες ή κινητικά προβλήματα.

«Πρέπει επί του προκειμένου να περάσουμε, επιτέλους, από τις θεωρίες στην πράξη. Το να λες ότι σέβεσαι τα άτομα με αναπηρίες μόνο στα λόγια, δεν βοηθά σε κάτι. Δεν μπορεί να αλλάξει τα υφιστάμενα δεδομένα. Απαιτούνται πράξεις και τέτοιες πράξεις είναι η δημιουργία όλων εκείνων των απαραίτητων υποδομών, όπως ράμπες, χώροι στάθμευσης αναπήρων, πεζοδρόμια, κ.ά., για ελεύθερη και πλήρη προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρίες παντού. Χωρίς τη δημιουργία αυτών των υποδομών, τα άτομα με αναπηρίες δεν έχουν πολλές επιλογές.

»Αναγκάζονται να μένουν σπίτι ή να περιορίζουν τη διακίνησή τους στο ελάχιστο. Ταυτόχρονα, ωστόσο, πρέπει να υπάρξει και σεβασμός αυτών των υποδομών από άτομα που δεν έχουν οποιαδήποτε αναπηρία. Δηλαδή, δεν πρέπει άτομα που δεν αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε πρόβλημα να σταθμεύουν σε χώρο στάθμευσης αναπήρων ή να σταθμεύουν πάνω σε πεζοδρόμια, φράζοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο στα άτομα με αναπηρίες και στερώντας τους κατ’ επέκταση το δικαίωμα να διακινηθούν με ασφάλεια», συνεχίζει.

Πέραν τούτων, η Μαρίνα διαμηνύει πως πρέπει να καλλιεργηθεί και κουλτούρα σεβασμού των ατόμων με αναπηρίες. Πρώτα από το σπίτι και μετά από το σχολείο. Μόνο έτσι, πιστεύει, θα εκλείψουν φαινόμενα μη σεβασμού των ατόμων με αναπηρίες. «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση του ατόμου που κοιτάμε παράξενα ή το βάζουμε στο περιθώριο», τονίζοντας καταληκτικά πως πρέπει να θέτουμε στόχους, να τους υλοποιούμε και να προχωράμε στη ζωή, με πίστη κι αποφασιστικότητα, ανεξαρτήτως προβλημάτων.

Πηγή: Η Σημερινή