Ο Αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης πρότυπο

Στην Κύπρο του τότε υπήρχε αναβρασμός.

Η πλειοψηφία του κόσμου είχε αποβάλει απο πάνω της τον μανδία του ραγιά και ζητούσε πλέον έμπραχτα την Ένωση της Κύπρου με την Μάνα Ελλάδα. Λίγοι όμως , ήσαν και τότε , όπως πάντοτε ,αυτοί που ανάλαβαν τα βαρύ φορτίο του Αγώνα , αυτοί που άφηναν πίσω την καλοπέραση , τις ανέσεις της ζωής και δεν ήταν απλά υποστηρικτές του ένοπλου αγώνα αλλά οι ίδιοι οι αγωνιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους γενναίους Άνδρες που απαρνήθηκαν τη ψευτοζωή και αναζητήσουν κάτι καλύτερο , κάτι για το οποίο ίσως χρειαζόταν να δώσουν και την ίδια τους την ζωή, εντάχθηκαν πολλά νεαρά άτομα , ανάμεσά τους και ένα 17χρονο παιδί απο την Τσάδα της Πάφου , ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Ο Βαγορής όμως, όπως εθελημένα θέλουν να παρουσιάσουν κάποιοι δεν ήταν απλά ένας ποιητής που έγραφε για την Ένωση και τον συνέλαβαν κατα τύχη οι Εγγλέζοι , αλλά ήταν ένας αγωνιστής , ένα παιδί που σε ηλικία 17 χρονών άφησε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της Ε.Ο.Κ.Α.Ποιο πριν μάλιστα είχε έντονη συμμετοχή σε δράσεις κατά τον εγγλέζων , σε ηλικία 15 ετών παραμονή  της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ , μεταβαίνει στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο»  και κατεβάζει την αγγλική σημαία που είχε αναρτηθεί και την σκίζει. Τότε μαθητές και πλήθος συγκρούονται με την αστυνομία  η οποία ενισχύεται από Τούρκους. Ο διοικητής στέλνει διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, γιατί δεν έπρεπε η στέψη της βασίλισσας να αμαυρωθεί με αίμα. Έτσι οι μαθητές παρέσυραν ό,τι είχε σχέση με τους εορτασμούς για την στέψη. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος όπου δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω της μικρής του ηλικίας.

 Στα 17 του, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου.  Μια μέρα μάλιστα πριν την δίκη μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:   

Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σουκαι πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Έπειτα ως Αντάρτης πλέον ζει και εκπαιδεύεται στα βουνά της Πάφου , όπου συμμετέχει σε διάφορες δράσεις της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν  και 3 γεμιστήρες γεμάτες. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και η δίκη ορίζεται για τις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του:

Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.    

Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση.  Ο Χάρτινγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος. Δεν πτοείται όμως ο Βαγορής και στο τελευταίο του γράμμα πριν την εκτέλεση του γράφει:

Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. 
Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. 

Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; 

Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. 

Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.

Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. 

Αυτός λοιπόν ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης , ένας αληθινός επαναστάτης , ένα παιδί που είχε βαθιά μέσα του ριζωμένη την αγάπη  για την Ελλάδα.Μπορούσε να κάτσει και αυτός με σταυρωμένα τα χέρια , θεατής και να περιμένει απο τους άλλους να φέρουν την αλλαγή , άλλωστε ήταν ένα παιδί πόσα θα μπορούσε να προσφέρει στον Αγώνα για Ένωση , όπως υποστήριζε μια μερίδα του κόσμου.  Όμως ο Παλληκαρίδης αποδείχθηκε πολύ μεγάλος σε αντίθεση με πολλούς άλλους που προτίμησαν την άνεση του καναπέ τους.

  Άραγε σήμερα πόσοι απο εμάς θα άφηναν πίσω τους τα πάντα για να αγωνιστούν , όπως έκανε αυτός ο μεγάλος Άντρας. Πόσοι θα έχουν τα κότσια να απαρνηθούν την μικροαστική ζωή τους και να αναζητήσουν κάτι ανώτερο, Ελάχιστοι. Για αυτό για εμάς τους Έλληνες , ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης αποτελεί πρότυπο αγωνιστή.Γιατί αυτός , απαρνήθηκε τα πάντα και είχε το θάρρος να αναστήσει το ανάστημμά του και να φτύσει κατάμουτρα τους Εγγλέζους. Έγινε και αυτός ένας με εκείνους τους λίγους θαρραλέους αγωνιστές που κάποιοι τους αποκαλόυσαν ¨ψευτοδιγενήδες, τραμπούκους και βαρελότους¨ και αγωνίστηκε μέχρις εσχάτων μαζί τους . Κατάλαβε νωρίς πως οι αγώνες απαιτούν θυσίες και πως για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια. Έδωσε μάλιστα και την ίδια του την ζωή για να δεί την αγαπημένη του Κύπρο στην αγγαλιά της Ελλάδας χωρίς να κάνει πίσω , να λυγίσει και να λιποψυχήσει.

Έτσι, για εμάς ο Βαγορής απο την Πάφο, αποτελεί υπόδειγμα .Έδειξε πως μπορεί ένας νέος άνθρωπος να κάνει πολλά, με εφόδια την Πίστη στην Πατρίδα και το μεγαλείο της ψυχής. Παίρνουμε δύναμη απο τις πράξεις τέτοιων ανθρώπων και συνεχίζουμε με φάρο και οδηγό τις πράξεις τους. Κλείνουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες γιατί έχουμε χρέος σε ήρωες όπως τον Παλληκαρίδη να συνεχίσουμε το έργο τους και προχωράμε.

Προχωράμε μέχρι να συναντήσουμε μια μέρα τον Ευαγόρα και μαζί του να ανεβούμε τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Λευτεριά.