Παρεξηγημένη εθιμολογία

Μακάρι να είχαμε πολλούς τέτοιους ιερείς στην Κύπρο, που να μπορούν να ξεχωρίζουν την καθαυτή πράξη αποστροφής προς την προδοσία του Ιούδα από την φασαριόζικη άνευ θρησκευτικού περιεχομένου θεατρολαγνεία του ανάμματος της λαμπρατζιάς, όπου συνήθως ρίχνονται σωροί από σκουπιδόξυλα και ό,τι άλλο εκτός από το ομοίωμα του Ισκαριώτη για το οποίο υποτίθεται ότι φτιάχνεται η φωτιά.

Έτυχε να γιορτάσουμε το Πάσχα με την οικογένειά μου σε πολλά μέρη της Ελλάδας και έχω παρακολουθήσει το έθιμο για το κάψιμο του Ιούδα, όπου ένα ομοίωμά του καίγεται χωρίς να χρειάζεται ν’ ανάψει καμιά μεγάλη φωτιά που να επισύρει συναγωνισμούς ως προς το μέγεθός της. Αλήθεια ποια είναι η σχέση του θρησκευτικού αισθήματος με την πιο φαντασμαγορική λαμπρατζιά – τουριστική ατραξιόν;

Στην Αμερική δε όπου η Ορθοδοξία τηρεί τα έθιμα πολύ πιο πιστά παρά εδώ στο νησί μας, ένιωσα για πρώτη φορά την κατάνυξη της ακολουθίας της Αναστάσεως που κρατά δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα και κανείς δεν τολμά να εγκαταλείψει τον ναό. Κανένα μεσαιωνικό χριστιανικό θέατρο δεν χρειάζεται να στηθεί για την συνεχή εκδίκηση του άνευ φωτοστεφάνου πια Ιούδα, ο οποίος κρεμάστηκε αυτοτιμωρούμενος, αφού επέστρεψε τα τριάντα αργύρια, μη γνωρίζοντας ότι κάθε χρόνο οι χριστιανοί θα τον καίνε σε πλατείες χωριών όπου η δική του εκτέλεση θα επισκιάζει το μήνυμα της χριστιανοσύνης περί αγάπης.

Ο πατήρ Ανδρέας, τον οποίον δεν γνωρίζω καθόλου, πρώτη φορά άκουσα γι’ αυτόν χθες, με σωφροσύνη, αληθινή αγάπη προς το ποίμνιό του και σεβασμό προς την πίστη μας, απεχώρησε από το χώρο της οχλαγωγίας όπου καταπνιγόταν κάθε ιδέα κατάνυξης, μεταβαίνοντας σε άλλη εκκλησία όπου οι σεβάσμιοι πιστοί παρακολούθησαν την ακολουθία της Αναστάσεως εντός του ναού.

Ας πάψουν να συμβαίνουν ατυχήματα κάθε Πάσχα στο βωμό των τάχα εθίμων. Ας επιβραβεύεται εκείνη η εκκλησία όπου υπήρχε η καλύτερη κατανυχτική ατμόσφαιρα εντός του ναού και όχι να εκθειάζεται η μεγαλύτερη λαμπρατζιά παγκυπρίως.

Και ας πάψουμε να διακωμωδούμε το μήνυμα της Αναστάσεως του Ιησού με πανηγυρίστικα και άκρως επικίνδυνα “έθιμα” που επινοήθηκαν προκειμένου να προσελκύονται και νεαρά άτομα συμμετέχοντας τάχα στην αναστάσιμη ακολουθία.

Κατερίνα Μαυρομμάτη
Συγγραφέας