Συκοφάντες – έννοια και ρόλος

Ένας σκύλος (άγριος και λυσσασμένος) καταλαμβάνεται από κρίση και ξεσηκώνει μια περιοχή και ένα οικισμό με τα άγρια και λυσσαλέα γαυγίσματά του.  Όλο το σκυλολόι ακολουθεί χωρίς λόγο και περίσκεψη. Η γαλήνη και η ηρεμία του οικισμού διαταράσσεται.

Έτσι περιγράφεται και ερμηνεύεται από τους λόγιους και τους σοφούς  ο ρόλος ενός συκοφάντη σε μια ανθρώπινη κοινωνία.

Ο φανατισμός και η αδιαφορία των πολιτών σε μια οργανωμένη Κοινωνία πλήττουν την Δημοκρατία και υποβαθμίζουν την λειτουργία και τον ρόλο των Δημοκρατικών Θεσμών. Αποσυνθέτουν την κοινωνική συνοχή.

Ισοδύναμο, καταλυτικό και διαλυτικό ρόλο στη λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας έπαιξε και η συκοφαντία. Χρησιμοποιήθηκε σαν μέθοδος υπόθαλψης και παραμερισμού κάθε αξιόλογου πολίτη έτσι ώστε να είναι πιο εύκολη η ανέλιξη των συκοφαντών και των μνηστήρων της εξουσίας.

Η συκιά όπως και η ελιά είναι από την αρχαιότητα τα κυρίαρχα ιερά δέντρα στον Ελληνικό χώρο. Μέχρι και σήμερα. Σε όλους τους ιερούς χώρους, εκκλησιαστικούς και αρχαία μνημεία, η παρουσία της ελιάς και της συκιάς είναι σημαδιακή.

Όποιοι λοιπόν έτρωγαν σύκα από τις ιερές συκιές εθεωρούντο κλέφτες και όποιος αποκάλυπτε αυτούς τους κλέφτες ονομαζόταν συκοφάντης.

Όσοι έμπαιναν στο στόμα των συκοφαντών χωρίς άλλες διαδικασίες και στοιχεία παρεδίδοντο στην λαϊκή περιφρόνηση, στην απομόνωση και στον παραμερισμό. Έτσι ο δρόμος άνοιγε για τους συκοφάντες και απατεώνες.

Έτσι καταλύθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία και έτσι μέχρι σήμερα με την ίδια μέθοδο οι συκοφάντες επιβάλλονται και επικρατούν.

Στις πολλές συκοφαντίες κάποιες θα επαληθευτούν και τότε ο συκοφάντης γίνεται αδιαμφισβήτητος και με το σκυλολόι πίσω του κυριαρχεί.

Γρηγορείτε και προσεύχεσθε!

Δεν είναι ούτε αστείο ούτε ανεξήγητο φαινόμενο. Είναι προμελετημένη και ύπουλη πεπατημένη τακτική σε εξέλιξη που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη κατάλυση της Δημοκρατίας και στην αποσύνθεση της κοινωνίας των ανθρώπων.

Το παρελθόν διδάσκει! Οι συκοφάντες είναι εντός των πυλών. Δεν είναι ιεροφάντες ούτε πρωτοτυπούν. Είναι κοινοί συκοφάντες, απατεώνες και εκβιαστές.

Στώμεν καλώς !

ΑΓΑΠΗΝΩΡ

Πηγή: Φωνή της Πάφου (19/11/2016)

Τι εικονίζει ο πίνακας:

Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής του Ιταλού αναγεννησιακού ζωγράφου Σάντρο Μποτιτσέλι. Φιλοτεχνήθηκε το 1494-5. Σήμερα βρίσκεται στη συλλογή του μουσείου Ουφίτσι στη Φλωρεντία. Ο Μποτιτσέλι άντλησε το θέμα του από τον πίνακα του Έλληνα καλλιτέχνη της ελληνιστικής περιόδου Απελλή, όπως το περιγράφει ο Λουκιανός στο έργο του: “Περί του μη ραδίως (εύκολα) πιστεύειν διαβολή”. Όταν αποδείχτηκε η αθωότητά του, ο Απελλής αποφάσισε να μεταφέρει το προσωπικό του βίωμα στον πίνακα αυτό. Η περιγραφή του Λουκιανού, μιας και το πρωτότυπο δε διασώθηκε, είναι πάντως αρκούντως κατατοπιστική. Στον δικό του πίνακα, ο αναγεννησιακός ζωγράφος διατήρησε το σκηνικό και τις μορφές από την περιγραφή. Στα δεξιά απεικονίζεται καθιστός σε υπερυψωμένο θρόνο, μέσα σε ανοικτή αίθουσα, ένας βασιλιάς, με μεγάλα γαϊδουρίσια αυτιά, τείνοντας το χέρι του στη Συκοφαντία, που φαίνεται να πλησιάζει.

Δίπλα στο βασιλιά βρίσκονται δύο γυναίκες, η Άγνοια και η Υποψία, που ψιθυρίζουν φήμες στα μεγάλα (ευήκοα στην καχυποψία) αυτιά του βασιλιά, πράγμα που υπονοεί την ανοησία του (γαϊδουρινά αυτιά). Η Συκοφαντία, πλησιάζοντας από τα αριστερά, είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα, που έχει κάτι πάνω της που υπονοεί την απάτη και την παρόρμηση. Στο αριστερό της χέρι κρατά έναν αναμμένο δαυλό (που τα φέρνει όλα στο “φως”), ενώ με το δεξί τραβά έναν νέο από τα μαλλιά. Εκείνος υψώνει απεγνωσμένα τα χέρια στον ουρανό επικαλούμενος θεούς να υπερασπιστούν την αθωότητά του. Τη Συκοφαντία καθοδηγεί ένας χλωμός άντρας με διαπεραστικά μάτια, παραμορφωμένος, και αποστεωμένος σαν από σοβαρή ασθένεια. Είναι ο Φθόνος. Δυο άλλες κοπέλες, η Μοχθηρία κι η Απάτη, ενθαρρύνουν τη Συκοφαντία, στολίζοντας την. Πιο πίσω με μαύρα πένθιμα πέπλα και ξέπλεκα μαλλιά, έρχεται η Μετάνοια. Κοιτά δακρυσμένη πίσω της, περιμένοντας ντροπαλά το πλησίασμα της Αλήθειας. Η Αλήθεια γυμνή, όπως δηλαδή πρέπει να είναι πάντα η αλήθεια, δείχνει τον ουρανό ελπίζοντας στην παρέμβαση του Θείου. Είναι πανέμορφη, αντίθετα με τη Μετάνοια, που είναι ηλικιωμένη και θλιμμένη, με φθαρμένα ρούχα. Είναι γυμνή, καθώς δεν έχει να κρύψει τίποτα και η έκφραση του προσώπου της, όπως και η στάση του σώματός της, δείχνουν επίκληση της ουράνιας δικαιοσύνη.