Το λιμάνι σας βρίσκεται μέσα σας… Αναζητήστε το…

Πάντα ήθελε να γίνει ένα απάνεμο λιμάνι. Πάντα ήθελε να σταματήσουν όλες εκείνες οι φωνές μέσα του που τον βασάνιζαν και τον έκαναν να μην μπορεί να βρει τον εαυτό του, εκείνον τον τόσο άγνωστο.

Μα πώς μπορούσε αλήθεια; Πώς μπορούσε να διαγράψει όλα ετούτα τα εγκόσμια που τον βασάνιζαν; Πώς μπορούσε να σταματήσει να οργίζεται, να είναι λαίμαργος, να είναι οκνηρός, άπληστος, ζηλόφθονος, λάγνος και προπάντων αλαζόνας; Πώς μπορούσε να ξεφύγει απ’ όλα ετούτα τα πάθη που οι περισσότεροι άνθρωποι, ψάχνοντας για κάποιο άλλοθι, τα αποκαλούν ανθρώπινα;

Έπρεπε να βρει μια ηλιαχτίδα φωτός στο σκοτάδι και την άγνοια που τον κρατούσαν δέσμιο. Έπρεπε να βρει ένα τρόπο για να ξεπεράσει τις ανθρώπινες μικρότητες που τον βασάνιζαν. Έπρεπε να βρει το λιμάνι του, τον εαυτό του. Συχνά κατέφευγε σε αντιφάσεις. Άλλες φορές βασανιζόταν με υπαρξιακά ερωτήματα που τον ταλαιπωρούσαν αφάνταστα. Σε κάποιες τέτοιες στιγμές ένιωθε πώς χάνει τον εαυτό του. Το μυαλό του λειτουργούσε εκπληκτικά γρήγορα, μα οι ισορροπίες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ λεπτές. Έπρεπε να προσέχει.

Είναι τότε που επικαλέστηκε τη βοήθειά Του. Άλλωστε δεν είχε κάποιον άλλο που του είχε απομείνει. Όλοι τον είχαν προδώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλοι του γύρισαν την πλάτη, άλλοι τον ξεγέλασαν, άλλοι τον κορόιδεψαν και κάποιοι άλλοι τον χλεύασαν. Δεν ήξερε αν το έκαναν από ζήλια ή φθόνο. Άλλωστε δεν είχε γι’ αυτόν καμιά σημασία η πρόθεση. Αυτό που μετρούσε ήταν το αποτέλεσμα. Έπρεπε να βρει ένα αποκούμπι.

Εκεί λοιπόν στάθηκες εσύ Θεέ μου. Αγέρωχος, γεμάτος αγάπη, συμπόνια και κατανόηση. Μου κράτησες το χέρι όταν οι άλλοι με αρνήθηκαν. Με κοίταξες στα μάτια όταν οι άλλοι απέστρεψαν το πρόσωπο, μου έδειξες το δρόμο της ψυχής μου όταν οι άλλοι την μαστίγωσαν… Όσες φορές σου ζήτησα βοήθεια, άλλες τόσες έγινα μάρτυρας της άφατης φιλευσπλαχνίας σου. Όσες φορές γύρευα κάποιον να πω τον πόνο μου, άλλες τόσες μου έδειξες την πόρτα και μου έδωσες το κλειδί.

Ποτέ δε μου θύμωσες γιατί σαν άταχτο παιδί ξέφυγα από τους νόμους που μου έθεσε αυτή η άπονη κοινωνία. Ποτέ δε ρώτησες γιατί σε αναζητάω τόσο επίμονα. Μα πάντα μου κράτησες το χέρι ευλαβικά, όταν οι άνθρωποι επέλεξαν να μου γυρίσουν την πλάτη.

Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, μα δεν ξέχασα…

Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε; Αν κάτι μου ’χε μείνει απ’ όλη εκείνη τη δοκιμασία δεν είναι τίποτε άλλο από ευγνωμοσύνη… Σ’ εσένα που μου στάθηκες όταν όλα φάνταζαν μάταια και ψεύτικα. Δεν υπάρχουν μισόλογα στη σχέση μας, μα Εσύ το ξέρεις ήδη αυτό…

Σήμερα, Θεέ μου, έχω βρει τον εαυτό μου, εκείνον τον άγνωστο που τόσο αναζητούσα. Εσύ μου τον χάρισες, σ’ Εσένα τον προσφέρω ως αντάλλαγμα. Είμαι στη διάθεση Σου Κύριε. Ένα τόσο δα ασήμαντο μικρό κουρελάκι, ένα τιποτένιο ανθρώπινο πλάσμα που πονά και δακρύζει για τον άνθρωπο που υποφέρει στη γειτονιά σου. Κάνε ό,τι επιθυμείς με το φτωχό μου κορμί. Άσε το μόνο να φυλά σαν ακριβή περιουσία την ψυχή μέσα στην οποία υπάρχεις κι Εσύ. Άσε τα λόγια μου να γίνουν βάλσαμο παρηγοριάς, όπου οι άνθρωποι, δοκιμασμένοι από πόνο για τα εγκόσμια, στρέφουν το κεφάλι στο έδαφος και ποτίζουν με δάκρυα αίματος την ξερή γη.

Δε θέλω τίποτα για μένα, Εσύ μου αρκείς. Πάρε το δάκρυ μου μόνο και πλέξε μια ηλιαχτίδα φωτός και δύναμης εκεί που την έχει ανάγκη ο κάθε πονεμένος. Δώσε του δύναμη και στήριξε το δύστυχό του κορμί, που παλεύει να φυλάξει την ψυχή του. Άκουσε την προσευχή μου ετούτη, Θεέ μου, που την εναποθέτω σ’ εσένα, όπως αξίζει σε ένα Μεγαλοδύναμο. Μόνος είμαι λίγος κι αδύνατος. Είμαι μικρός, μα μέσα μου αισθάνομαι ότι η μικρότητά μου έχει αξία και δύναμη. Αν Θεέ της ψυχής μου αφήσεις σ’ εμένα τον τιποτένιο μια τόση δα μικρή χαραμάδα, θα βρω τη δύναμη για να τη δώσω παραπέρα ανόθευτη, εκεί που άλλοι την έχουν περισσότερη ανάγκη. Μα έτσι Θεέ μου, με κάνεις κι εμένα μια μονάδα, που ενώ φαινομενικά δεν είχε νόημα, αποκτά χίλιους δυο λόγους ύπαρξης. (Θυμάσαι κάποτε που με έψαχνα απεγνωσμένα; Εσύ με βρήκες στα μονοπάτια του μυαλού μου…)

Και έτσι σιγά σιγά, Θεέ των πατέρων και των απογόνων μου, θα έλθει μια  μέρα που οι άνθρωποι παίρνοντας κάτι από μέσα μου, που είναι δικό σου, θα μάθουν να ξεπερνούν τις μικρότητες, τη ζήλια και τα πάθη τους και θα Σε ξαναβρούν στα μονοπάτια της ζωής τους. Και έτσι απλά ο κόσμος μας θα αλλάξει. Δεν είναι αδύνατο για σένα, Παντοδύναμε και Φιλεύσπλαχνε Σωτήρα μας. Είναι απλά μια κίνηση λύτρωσης που χρόνια τώρα την αποζητούμε. Είμαι σίγουρος πως μαζί Σου θα ξανανθίσει το γέλιο, η αγάπη, ο αληθινός έρωτας, η πραγματική φιλία, η ανιδιοτελής προσφορά, το καλημέρα χωρίς αντάλλαγμα…

Το ξέρω πως αυτή η μέρα δε θα αργήσει να έρθει, Θεέ της ψυχής μου. Μου έχεις ήδη δείξει το μίτο της. Απομένει τώρα να τον ξετυλίξω…