11 νέοι που προσπαθούν να “αλλάξουν” την Πάφο

11 νέοι άνθρωποι που κατάφεραν να ενώσουν τις διάσπαρτες τελείες μιας παραμελημένης για δεκαετίες Πάφου, σχηματίζοντας μια εικόνα γεμάτη χρώματα, μουσικές και μυρωδιές, μας αποκαλύπτουν το νέο πρόσωπο της πόλης, που όπως όλα δείχνουν, ήρθε η ώρα της να λάμψει!

Χάρης Χριστοφόρου/ Street Artist

Είναι ο 26χρονος που βάλθηκε να ταράξει τα νερά στην πόλη, δίνοντας στυλ και χαρακτήρα σε αδιάφορους τοίχους και μεταμορφώνοντας ολόκληρες γειτονιές με το ταλέντο του. Τα graffiti του με το που εμφανίζονται στους τοίχους, κάνουν το γύρο των social media και το τηλέφωνο του Χάρη – που δεν διστάζει να βάζει σ’ αυτά την υπογραφή του – χτυπά συνεχώς.

«Όταν συλλάβω την ιδέα, δημιουργώ το στένσιλ στο στούντιο και αμέσως μετά αρχίζω να ψάχνω τον κατάλληλο τοίχο. Και όταν τον βρω, περιμένω να περάσουν τα μεσάνυχτα για να πιάσω δουλειά». Όλα, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχίζουν από μια ιδέα, την οποία εμπνέεται από την κυπριακή πραγματικότητα, σατιρίζοντας με τον δικό του τρόπο την κουλτούρα μας – μια μητέρα που καπνίζει κρατώντας ένα βρέφος που φοράει μάσκα, μια ηλικιωμένη που στέλνει μήνυμα στο κινητό πουλώντας λουκούμια και ο Ash με τον Πίκατσου που στέκονται δίπλα από ένα τετράποδο.

Και όταν τον βρω, περιμένω να περάσουν τα μεσάνυχτα για να πιάσω δουλειά

«Όταν επέστρεψα απ’ τις σπουδές μου στο Λονδίνο είχα σοκαριστεί απ’ τη διαφορά στη νοοτροπία, το πόσο εύκολα οι Κύπριοι παρανομούσαν. Παρκάρουν στις διαβάσεις και στα πεζοδρόμια και στα πλαίσια του “ρε κουμπάρε, ένα λεπτό, τελειώνω” νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε!». Κάπως έτσι, προέκυψε το graffiti με το γαϊδουράκι, το πιο δημοφιλές απ’ τα σκίτσα του. «Ένα πολύ ταπεινό και καλό ζώο που δεν έφταιγε σε τίποτα και απλά σταμάτησε στη διπλή κίτρινη γραμμή, λαμβάνοντας ξαφνικά μια κλήση από τον τροχονόμο».

Χριστίνα Αθηνοδώρου / Συνθέτρια-Μαέστρος

Λένε πως όταν ένας μουσικός δεν ταξιδεύει, δεν δουλεύει κι αυτό βρίσκει απόλυτα σύμφωνη τη Χριστίνα, που για μια δεκαετία ζούσε μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, χρησιμοποιώντας το αεροπλάνο και το Eurostar πιο συχνά κι απ’ το αυτοκίνητό της. Όταν αποφάσισε πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει στον τόπο της, γύρισε στο νησί εκμεταλλευόμενη τη γαλήνη που της προσφέρει η γενέτειρά της.

«Οι περίοδοι της δουλειάς μου χωρίζονται σε δύο. Η ήσυχη περίοδος που φαινομενικά δεν γίνεται κάτι (αλλά στην ουσία είναι και η πιο δημιουργική) και η έντονη περίοδος που πραγματοποιούνται οι πρόβες και οι συναυλίες. Οπότε, το να έχω ως βάση μια πόλη όμορφη και ήσυχη, μου προσφέρει την ηρεμία που μου επιτρέπει να γράψω».

Ήταν μια μεγάλη πρόκληση, ένα project που απαιτούσε 8 μήνες ασταμάτητης δουλειάς

Ανάμεσα στις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα της, η συνεργασία με την Ορχήστρα Tonkünstler Αυστρίας στο φεστιβάλ Grafenegg και με την Ensemble BlauerReiter στο Μόναχο στη Γαλλία, αλλά και η περίοδος που ένα έργο της είχε παιχτεί πολλές φορές από την Εθνική Ορχήστρα της Île-de –France στη Γαλλία.

Η αξιοζήλευτη πορεία της, ωστόσο, δεν της επέτρεψε να πάρει αψήφιστα την πρόταση που δέχτηκε για να επενδύσει μουσικά την τελετή έναρξης του Πάφος 2017. «Ήταν μια μεγάλη πρόκληση, ένα project που απαιτούσε 8 μήνες ασταμάτητης δουλειάς, με πολύ ψάξιμο και ηχογραφήσεις σε στούντιο αλλά και σε εξωτερικούς χώρους. Ήθελα να ενσωματώσω πράγματα και ήχους από την πόλη, όπως τα κύματα της θάλασσας, τους μηχανουργούς και το ανοιχτό εργοστάσιο πολιτισμού, δηλαδή όλο αυτό που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Πάφο, μια αλλαγή που θέλαμε να φανερώσουμε και μέσα απ’ τη μουσική».

Μαρκέλλα Νεοκλέους, Μαρίνα Συμεωνίδου/ Τεχνόπολις 20

Ήταν μια παιδική κόντρα που εξελίχθηκε σε φιλία, μια σχέση σχεδόν αδελφική. Σπούδασαν και οι δύο μουσική στη Βρετανία και στη συνέχεια βρήκαν δουλειά σε διαφορετικές πόλεις, μέχρι που ένα βράδυ, ανάμεσα σε μερικά ποτήρια κρασί και κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, το εκμυστηρεύτηκε η μια στην άλλη. «Η ιδέα μας ήταν ακριβώς η ίδια, αλλά δεν έτυχε να τη μοιραστούμε μέχρι τότε – να ανοίξουμε έναν πολιτιστικό χώρο που να προωθεί τις τέχνες στην Πάφο», εξηγεί η Μαρκέλλα που τότε, έψαχνε τον τρόπο για να επιστρέψει από τη Λευκωσία στα παλιά της λημέρια.

…δεν υπήρχε ένα μέρος που μπορείς να πας για να δεις εκθέσεις, να ακούσεις μουσική, να παρακολουθήσεις θέατρο…

Η Μαρίνα ανέλαβε αμέσως δράση. «Εγώ, που ζούσα στην πόλη, βίωνα καθημερινά αυτή την έλλειψη, αφού δεν υπήρχε ένα μέρος που μπορείς να πας για να δεις εκθέσεις, να ακούσεις μουσική, να παρακολουθήσεις θέατρο». Δυόμισι χρόνια μετά τα εγκαίνια του Τεχνόπολις 20, θεωρούν ότι έχουν πετύχει τους στόχους τους, με το κοινό της Πάφου και της υπόλοιπης Κύπρου να τους εκπλήσσει ευχάριστα, αφού οι εκδηλώσεις τους σφύζουν κάθε φορά από ζωή.

Ένας απ’ τους μελλοντικούς τους στόχους είναι να καταφέρουν να μυήσουν τους Κύπριους σε τέχνες που είναι μακριά από την κουλτούρα τους. «Σε συναυλίες κλασικής μουσικής έχουμε ένα σταθερό κοινό από Γερμανούς, Άγγλους και Ρώσους αλλά πολύ μικρό ποσοστό ντόπιων. Αυτό θέλουμε μια μέρα να αλλάξει».

Νικόλας και Κωνσταντίνος Παλιός/ Iδιοκτήτες La Playa και Deloubak

Τι συμβαίνει όταν δύο αδέλφια γίνονται συνέταιροι, υλοποιώντας μια επιχειρηματική ιδέα από το μηδέν; Η απάντηση είναι δύο από τους πιο επιτυχημένους χώρους στην Πάφο, του απόλυτου place-to-be του καλοκαιριού και μιας καφετερίας που έκανε την εμφάνισή της πριν από δύο χρόνια. «Ο Νικόλας, έκανε την πρόταση για το La Playa σε όλους του τους φίλους και όταν αυτοί αρνήθηκαν, κατέληξε σε εμένα!», γελά ο Κωνσταντίνος με τον Νικόλα να συμπληρώνει.

«Η αρχική ιδέα ήταν να επικεντρωθούμε στη διευκόλυνση των λουόμενων της παραλίας των παιδικών μας χρόνων, στη Γεροσκήπου. Δανειστήκαμε κρεβατάκια και αγοράσαμε ένα ψυγείο. Μέχρι που αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα beach party που αποτέλεσε την αρχή για όλο αυτό που ακολούθησε».

Ο καφές είναι ένα “εθιστικό” προϊόν, που είναι στη ζωή μας καθημερινά και που πάντα βρίσκουμε λεφτά γι’ αυτόν

Όσο πολυάσχολοι κι αν ήταν όμως τους καλοκαιρινούς μήνες, η νεκρή περίοδος του χειμώνα ήταν ένα κενό που έπρεπε να καλυφτεί. Η αναπτυσσόμενη κουλτούρα του καφέ στην Κύπρο τους έδωσε την πάσα για τη δημιουργία του Deloubak, αυτού του ιδιαίτερου καφέ με τον ρουστίκ χαρακτήρα με τα εκλεκτά χαρμάνια.

«Ο καφές είναι ένα “εθιστικό” προϊόν, που είναι στη ζωή μας καθημερινά και που πάντα βρίσκουμε λεφτά γι’ αυτόν. Μια προσιτή πολυτέλεια». Αυτή η καθημερινή τους τριβή στη δουλειά έχει φθείρει τη σχέση τους ως αδέλφια; «Μας έδεσε ακόμα περισσότερο. Τσακωνόμαστε στη δουλειά, αλλά χωρίς διαφωνία, δεν υπάρχει συνεργασία. Και δεν είμαστε απλώς συνεργάτες, είμαστε αδέλφια! Αυτή είναι και η πηγή της επαγγελματικής επιτυχίας και της δημιουργικότητάς μας. Αυτή είναι η χημεία μας!».

Σύλβια Νικολαΐδου, Χαράλαμπος Μαργαρίτης, Γιάννης Σακέλλης/ Κέντρο Τεχνών Κίμωνος

Αν υπάρχει ένας χώρος σε κάθε πόλη στον οποίο γεννιέται η τέχνη, τότε αυτό το μέρος στην Πάφο βρίσκεται στον αριθμό 2 της οδού Κίμωνος. Ένα παλιό σπίτι στο οποίο τέσσερις νέοι ένωσαν τις δυνάμεις τους με σκοπό να τον καθιερώσουν ως χώρο συνάντησης καλλιτεχνών: O Χαράλαμπος Μαργαρίτης, τον οποίο έχει κερδίσει η χαρακτική, το animation και τα κόμικ, η video artist Σύλβια Νικολαΐδου, ο εικαστικός Γιάννης Σακέλλης, γνωστός για τις εγκαταστάσεις και τους πίνακές του και ο Νικόλας Ιορδάνους, ο οποίος ασχολείται με το documentary photography.

Αυτή ακριβώς ήταν και η ιδέα μας. Να φτιάξουμε ένα χώρο στον οποίο θα μπορούσαμε να δημιουργούμε…

Με το που κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο χώρο, το μάτι σου πέφτει στα δεκάδες έργα στους τοίχους. Προσχέδια, σκίτσα και ολοκληρωμένα έργα τέχνης ξεπηδούν από παντού και δεν αφήνουν ούτε εκατοστό να πάει χαμένο, στον κυρίως χώρο, στα δωμάτια και τους διαδρόμους. Πέραν από τα μαθήματα, τα εργαστήρια, τις διαλέξεις, τις εκθέσεις και τα projects που τρέχουν συνεχώς στο Κέντρο Τεχνών Κίμωνος, τα παιδιά διαχειρίζονται τέσσερα διαφορετικά φεστιβάλ.

Το Paphos International Film Festival (PIFF), το Street Art Square και το Animation Festival (Animattikon Project). «Αυτή ακριβώς ήταν και η ιδέα μας. Να φτιάξουμε ένα χώρο στον οποίο θα μπορούσαμε να δημιουργούμε, έναν τόπο συνάντησης, ένα μέρος όπου θα μοιραζόμαστε ιδέες και να αρχίζουμε συνεργασίες, φιλοξενώντας παράλληλα καλλιτέχνες από το εξωτερικό». Κάτι, δηλαδή, που μέχρι σήμερα χρειαζόταν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να το ζήσουν.

Μάριος Ευσταθίου / Sous–chef στο Annabelle Hotel

Από μικρός δύο πράγματα είχε στο μυαλό του, τη γυμναστική και τη μαγειρική. Όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξει κλάδο σπουδών, πέρασε στη γυμναστική ακαδημία της Αθήνας και απ’ το δεύτερο κιόλας έτος έκανε την εγγραφή του σε σχολή σεφ, όχι τόσο γιατί φανταζόταν τον εαυτό του ως επαγγελματία, αλλά για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις. «Όσο ασχολούμουν όμως με τη μαγειρική, τόσο περισσότερο μου άρεσε!».

…το αγαπημένο του φαγητό στο σπίτι, το δικό του comfort food, είναι οι φακές με κριθαράκι, ντομάτα και καρότο, τις οποίες δεν αλλάζει με κανένα άλλο πιάτο στον κόσμο!

Τελικά, τέλειωσε και τις δύο σχολές και επιστρέφοντας στην Κύπρο, δούλεψε στο Aliathon και αργότερα στο Minthis Hills, ενώ εδώ και 3 χρόνια βρίσκεται στο ξενοδοχείο Annabelle ως sous chef. Η ένταξή του στην Εθνική Ομάδα Μαγειρικής, τον οδήγησε σε διεθνείς διαγωνισμούς, όπως στο Λουξεμβούργο το 2014, που η Κύπρος κατάφερε να κατακτήσει τη 14η θέση και δύο αργυρά μετάλλια.

Μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες που απέκτησε ήταν στο Σαν Σεμπαστιάν, που εκπροσώπησε την Πάφο στο πρόγραμμα «On Appétit!», όπου έπρεπε να μαγειρέψει σε ένα γαστρονομικό society με 300 άτομα, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα της κουζίνας μας. Με τα ελάχιστα υλικά που πήρε μαζί του από το νησί, έφτιαξε μια σούπα με πεπόνι, χοιρομέρι και άρωμα κουμανδαρίας, μπουρέκια με παγωτό κανέλας και λουκούμια Γεροσκήπου. «Ήταν μια φοβερή εμπειρία, σε μια απίστευτα εξελιγμένη γαστρονομικά πόλη, όπου γνώρισα εξαιρετικούς επαγγελματίες του χώρου».

Παρόλο όμως που στη δουλειά του προσπαθεί να ποντάρει συνεχώς στη δημιουργικότητα, το αγαπημένο του φαγητό στο σπίτι, το δικό του comfort food, είναι οι φακές με κριθαράκι, ντομάτα και καρότο, τις οποίες δεν αλλάζει με κανένα άλλο πιάτο στον κόσμο!

Ραφαέλλα Θρασυβουλίδου/ Φαρμοκοποιός

Το στυλάτο κορίτσι με το πλατύ, ειλικρινές χαμόγελο, το συναντούν οι ντόπιοι καθημερινά, περνώντας από το φαρμακείο της που βρίσκεται σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Πάφου. Αυτή η επαφή με τους ανθρώπους της πόλης, η ίδια θεωρεί πως αποτελεί και το απολαυστικό χαρακτηριστικό της δουλειάς της, αφού της δίνει την ευκαιρία να γνωρίζει κόσμο και μοιραία, να συνδέεται μαζί του. «Αποκτάς φίλους, ακούς τα προβλήματά τους, γίνεσαι σύμβουλος υγείας, κάποιες φορές και “ψυχολόγος’’. Κάπως έτσι έμαθα να σέβομαι και να εκτιμώ τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου», συνηθίζει να λέει η Ραφαέλλα.

Την αγαπώ γιατί είναι ήσυχη, ζεστή και ρομαντική…

Σύμφωνα με την ίδια, η Πάφος είναι μια όμορφη πόλη που μπορεί ένας νέος να ζήσει, να δημιουργήσει, να εργαστεί και να φτιάξει οικογένεια, ενώ έπαψε εδώ και καιρό να αποτελεί το μικρό χωριό της Κύπρου. «Την αγαπώ γιατί είναι ήσυχη, ζεστή και ρομαντική. Μπορείς να χαλαρώσεις μετά από μια κουραστική μέρα κάνοντας μια βόλτα στη θάλασσα ή πίνοντας έναν καφέ σε ένα από τα στέκια της». Μια πανέμορφη πόλη που συνδυάζει φυσική ομορφιά και πολιτισμό και άδικα ήταν παραμελημένη σε σχέση με τις υπόλοιπες. «Σπάνια δίνονταν κονδύλια για νέα έργα και η πόλη βρισκόταν σε μια στάσιμη κατάσταση. Κάτι που άρχισε να αλλάζει με αφορμή το Πάφος 2017, αφού γίνεται μια έντονη προσπάθεια να αναδειχτεί ακόμα περισσότερο η κληρονομιά της, ενώ υπάρχει μια έντονη κινητικότητα, που χαρίζει στους πολίτες χαμόγελα αισιοδοξίας για το μέλλον».

Της Νταϊάνας Αζά
Styling: Shona Muir
Μακιγιάζ: Βαλεντίνο Νικολάου
Πηγή : Περιοδικό Omikron, τεύχος 112