Μέσα σ’ ένα χρόνο, η μικρή Πάφος πήρε μπόι

Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Από αύριο, η Πάφος αποχωρίζεται και τυπικά τα σκήπτρα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας κι όσα κοσμογονικά έλαβαν χώρα στην ταπεινή δυτική πλευρά της νήσου, θα περάσουν εύκολα από τη μνήμη στην καρδιά. Απαλλαγμένη πλέον από το βάρος του θεσμικού πλαισίου, η πόλη περνά στην επόμενη μέρα. Ημερολογιακά και ουσιαστικά.

Για την πόλη της Αφροδίτης, η χρονιά που μόλις έδυσε ήταν το επιστέγασμα μιας απαιτητικής πορείας πέντε και πλέον ετών όπου κλήθηκε να αναμετρηθεί με τον ίδιο της τον εαυτό, εντάσσοντας τους ανθρώπους της σ’ ένα νέο τρόπο ζωής και σκέψης. Κλήθηκε να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τις δυσβάσταχτες αδυναμίες της, να σπάσει το τσόφλι της εσωστρέφειας και να γυρέψει το φως της αναδημιουργίας, ξαλαφρωμένη από τα βαρίδια στοιβαγμένων για χρόνια ελλείψεων και ανεπαρκειών.

Μέσα σ’ ένα χρόνο, η μικρή Πάφος πήρε μπόι. Άλλαξε καθοριστικά την πολιτιστική της φυσιογνωμία, ενέταξε νέους όρους, ήθη και συμπεριφορές στην καθημερινότητά της. Και ήρθε η ώρα να δούμε, όταν καταλαγιάσει όλος αυτός ο δημιουργικός κουρνιαχτός, πόσα απίδια έχει τελικά ο σάκος. Το 2018 είναι πιο κρίσιμο από το 2017 κι αυτό δεν είναι ευφημισμός. Όχι μόνο γιατί θα τυλιχτεί το φανταχτερό κόκκινο χαλί και θα αποκαλυφθούν όλα τα «σκουπίδια» που αναπόφευκτα κρύφτηκαν επιμελώς από κάτω, αλλά και γιατί καλείται να αντεπεξέλθει στο υπέρτατο στοίχημα: ν’ αξιοποιήσει όλη αυτή την πλούσια μαγιά για να ζυμώσει το ελατό της πεπρωμένο.

Το έτος αυτό δεν ήταν παρά το μεταίχμιο, το πέρασμα μεταξύ της προ- και της μετά-ΠΠΕ εποχής. Και αλίμονο αν αυτό το «μετά-» αναλωθεί σε νοσταλγίες και αναπολήσεις, αν περιοριστεί στη μνημειοποίηση «περασμένων μεγαλείων». Πρέπει το συντομότερο να στηθούν οι δομές που θα κεφαλαιοποιήσουν αυτή τη δυναμική, με θεμέλιο το κληροδότημα του 2017. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, είναι καθαρά ζήτημα πολιτικών αποφάσεων που θα συνιστά έγκλημα ολκής αν δεν ληφθούν.

Η Πάφος δεν πρέπει να «βγει από την πρίζα» απλώς επειδή φεύγει ο παλιός ο χρόνος. Πρέπει να της δοθεί η δυνατότητα να μάθει να νοσταλγεί και το μέλλον της.

Πηγή: Φιλελεύθερος