DE ARTE FUMARE II …Η ΑΦΟΡΜΗ

Καλησπέρα και πάλι αγαπητέ μου φίλε…

Το πεπρωμένο του καθενός πληρώνεται όταν ο άγιος χρόνος σχηματίσει στο μέτωπό του τις ράγιες εκείνες που φανερώνουν με παράξενους κωδικούς την ημερομηνία λήξης…
Να όμως που δεν ήρθε ακόμη η στιγμή να αναπαυτεί το τασάκι και οι ιστορίες με τα πούρα να ξεχαστούν σ’ εκείνο το κίτρινο τετράδιο των καταθέσεων που πρόσφατα πήρε φωτιά…
Σε καλώ λοιπόν να έρθεις κοντά μου γιατί απόψε η νύχτα θα είναι μακρά κι ο βιος τραχύς…
Απόψε θα καπνίσουμε νωχελικά το τελευταίο πούρο που με τόση φειδώ κράτησα για την πιο δύσκολη νύχτα…
Ετοίμασα για μας δυο ποτήρια γλυκιά κουμανταρία, η μόνη ανάμνηση που έχω από τον τόπο μου…
Σε βλέπω να προσπαθείς να μου υπενθυμίσεις το πρωτόκολλο…
Μην βιάζεσαι, εσύ κι εγώ είμαστε αυτή την φορά ο κανόνας και το παιχνίδι θα παιχτεί χωρίς ιδανικά… Αποκεφάλισέ το χωρίς μορφασμούς κι άκουσε καλά…
Είναι μέρες τώρα που παρακολουθώ ένα τεράστιο φονικό…
Είναι μέρες τώρα που η αξιοπρέπεια μας μοιάζει με ανάποδη απεικόνιση του μουστακιού εκείνου του τρελού ζωγράφου…
Είναι μέρες τώρα που το μέλλον μας μοιάζει με στημένη παρτίδα στα χέρια σοβαροφανών τζογαδόρων…
Είναι χρόνια τώρα που η ηθική μας είναι τόσο ανύπαρχτη όσο η αντανάκλαση της οπτασίας που φανταστήκαμε στην έρημο…
Είναι χρόνια τώρα που σταματήσαμε να ασκούμε το πνεύμα μας και τα όνειρά μας γυρόφερναν στη σκιά των κάστρων με πολεμίστρες…
Είναι αιώνες τώρα που είμαστε σκλάβοι και πρόθυμοι ικέτες έτοιμοι να χαϊδέψουμε με την γλώσσα τα πόδια όλων όσοι απλόχερα μας πρόσφεραν δυστυχία…
Είναι αιώνες τώρα που εσύ κι εγώ μαζί σκοτώσαμε την χώρα μας με την απάθεια που γεννήσαμε και που σπείραμε στα παιδιά μας…
Θυμάμαι που κάποτε μου έδειχνες εμπιστοσύνη και χωρίς να ρωτάς αφηνόσουν στις επιλογές και στα ταξίδια μου…
Ήρθε η ώρα να με αμφισβητήσεις, όπως το ίδιο θα πρέπει να πράξεις και με όλους εκείνους τους παλιάτσους που ορκιζόμενοι πίστη στην πατρίδα, την ξεπουλάνε στο όνομα της ευμάρειας και της χλιδής…
Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας…
Μια άμορφη μάζα από συμφεροντολόγους που αποφασίζουν για το μέλλον των παιδιών μας έχοντας ως γνώμονα μονάχα φουσκωμένους λογαριασμούς…
Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας…
Μια παρέα λάγνων καιροσκόπων που στο όνομα της ηθικής μοιράζουν πόνο και κατάθλιψη…
Αυτοί είναι οι ηγέτες του λαού μας…
Μια χούφτα ερπετά που δάγκωσαν στο πόδι τον αετό που έχουμε κρυμμένο μέσα μας…
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που σε διδάξαν πώς να εκπορνεύεις την μάνα σου για λίγα μετρητά…
Αυτοί μας έχουν κλέψει το ψωμί μας…
Αλλά κι εμείς φταίξαμε για όλα αυτά…
Φταίω κι εγώ σαν δάσκαλος που έκανα υποχωρήσεις…
Φταις κι εσύ σαν δικηγόρος που με το ψέμα έτρωγες όλο και πιο πολλά…
Φταίει κι ο πατέρας μας, που στην αγωνιά του να μην μας λείψει κάτι, τα έκανε σκατά… Φταίει κι ο αγρότης που έκλεβε κρυφά…
Φταίει κι ο μπάτσος που δεν φυλάει τον κόσμο αλλά τα αφεντικά…
Φταίει και η κοινωνία που έμαθε στον κόσμο πώς να προσκυνά …
Φταίει κι εκκλησία που επενδύει σε χρυσαφικά…
Φταίει κι τηλεόραση που υποθηκεύει παραδείσους ένα κλικ μακριά…
Νιώθω το πούρο να πικρίζει, μα η αλήθεια στοιχίζει ακριβά…
Τώρα ξέρεις, μας τρομάζουν σαν γινόμαστε γροθιά…
Τώρα ξέρεις πως τσακίζουν ένα ένα τα κακά…
Τώρα βλέπεις ο καπνός πως ανεβαίνει
αλλά μέσα μας είναι η φωτιά…
Αλληλεγγύη φώναξε
Κάτω τα αφεντικά…
Έλα να διώξουμε τα νέφη
και στον ορίζοντα να ξαποστάσουμε
όπως και τότε που είχαμε φτερά…