Εργασία: Ένα κοστολογημένο εργαλείο ή ένα πολύτιμο αγαθό;

Του Γιώργου Σοφοκλέους Δημοτικού Σύμβουλου ΔΗΣΥ Πάφου

Όλοι αναγνωρίζουμε πως η ανεργία αποτελεί το πλέον επώδυνο και, συνάμα, επικίνδυνο σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης. Και όλοι συμφωνούμε ότι η αντιμετώπισή της απαιτεί κινητοποίηση της πολιτείας στα όρια του συναγερμού.

Είναι πλέον σαφές ότι η εκτόξευση του αριθμού των ανέργων στα σημερινά πρωτοφανή επίπεδα συνιστά μια τεράστια εστία κινδύνων με σοβαρότατες κοινωνικές συνέπειες, αφού ακυρώνει οικογενειακούς προγραμματισμούς, αποδιοργανώνει την προσωπική ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας, δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή και αναδύει φαινόμενα περιθωριοποίησης και απομονωτισμού.

Ειδικά για τους νέους, όμως, η ανεργία και η παρατεταμένη διάρκεια μετάβασής τους από την εκπαίδευση στην απασχόληση, έχει πολλαπλές διαστάσεις: Οικονομικές και αναπτυξιακές. Γιατί οι νέοι αποτελούν μια μεγάλη αναξιοποίητη δεξαμενή εργατικού δυναμικού και ο παραγωγικός ιστός της οικονομίας στερείται των ικανοτήτων, των νέων ιδεών και της δημιουργικότητας του πιο δυναμικού τμήματος του πληθυσμού.

Ταυτόχρονα, το πρόβλημα έχει και βαθύτατα ανθρώπινες διαστάσεις. Και αυτό γιατί η ολοκλήρωση κάθε ανθρώπου, περνά μέσα από το δικαίωμά του για μια αξιοπρεπή εργασία και τη συμμετοχή του, ως υπεύθυνος πολίτης, στην παραγωγική διαδικασία. Για να είμαστε ειλικρινείς, μια συστηματική και ταχεία αποκλιμάκωση της ανεργίας θα καταστεί δυνατή μόνο όταν επιτύχουμε ξανά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Και μάλιστα σε ένα πλαίσιο εξωστρεφούς, ανταγωνιστικής και δυναμικής οικονομίας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι μέχρι τότε όλοι εμείς, το κράτος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι άλλοι δημόσιοι φορείς, θα πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας την ανάκαμψη.

Χρέος μας είναι να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα που σήμερα προσφέρεται –έστω και περιορισμένη- για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ή απασχόλησης των νέων μας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι εργοδότες –ή καλύτερα οι έχοντες τη δυνατότητα προσφοράς εργασίας- θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την εργοδότηση με ένα διαφορετικό φακό: Όχι ως ένα κοστολογημένο «εργαλείο» της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας, αλλά ως ένα πολύτιμο αγαθό που –στο μέτρο των δυνατοτήτων τους- θα πρέπει να προσφέρουν στην κοινωνία μας. Είμαστε αλήθεια έτοιμοι για μια τέτοια αλλαγή; Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να αλλάξουμε νοοτροπίες και να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις της σημερινής δύσκολης εποχής; Έχουμε όντως τη θέληση να επιδείξουμε εμπράκτως το απαιτούμενο πνεύμα της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού; Με άλλα λόγια, είμαστε σε θέση να προσφέρουμε μια δουλειά ακόμη κι αν δεν έχουμε κέρδος από αυτή; Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Το στοίχημα του καθενός ξεχωριστά και της κοινωνίας ως σύνολο.

Γιώργος Σοφοκλέους

Δημοτικός  Σύμβουλος ΔΗΣΥ Πάφου