Αντώνης Παπαδόπουλος

Τριανταδύο χρόνια κιόλας, από το θάνατο του Αντώνη Παπαδόπουλου…

Οφειλόμενη θύμηση και τιμή σε ένα άνθρωπο, το όνομα του οποίου δικαίως φέρει το στάδιο του συλλόγου της Ανόρθωσης Αμμοχώστου. Γιατί ο Αντώνης Παπαδόπουλος δημιούργησε και πρόσφερε στη γήινη παρουσία του όσα πολλοί μαζί σήμερα, αδυνατούμε. Κι αν παρεμβάλλεται η απόσταση των τριανταδύο χρόνων από τη φυγή του, η μορφή του όπως αποτυπώνεται στο έργο του, είναι τόσο κοντά μας…

Ο ξαφνικός χαμός του τον Αύγουστο του 1981 «μπορεί να θεωρηθεί η πνευματική κατάκτηση του θανάτου»… Ηταν η φράση που χρησιμοποίησε ένας άλλος μεγάλος του ελληνισμού, ο Κλεάνθης Παλαιολόγος, αποχαιρετώντας τότε τον Αντώνη Παπαδόπουλο. Ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα 52 του χρόνια. Χρόνια όμως που δεν ήταν δικά του, αφού έζησε, όσο έζησε για τους άλλους… Είχε ενσυνείδητα αποφασίσει, να αφιερώσει απλόχερα την κάθε στιγμή της ζωής του, στην Κύπρο. Στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό και τους νέους, στην κοινωνία, στους εθνικούς αγώνες…

Η άδολη προσφορά του, επενδυμένη με την ποιότητα του χαρακτήρα του, ήταν κληρονομιά για τον τόπο, ατέλειωτης αξίας. Ηταν φάρος και οδοδείκτης, κι αντίδωρο για όσους κοινώνησαν την παρουσία του. «Ηταν από τους ανθρώπους που γεννιούνται για να μείνουν αξέχαστοι», είχε πει το Μάιο του 1999, ο Γλαύκος Κληρίδης… Και το είπε κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Αντώνη Παπαδόπουλου, στο γήπεδο της Ανόρθωσης…

Εξακολουθεί λοιπόν ο Αντώνης Παπαδόπουλος και η συμπεριφορά του, να αποτελούν πρότυπο. Ισως σήμερα, στην εποχή της ύλης, των συμφερόντων και της ατομικής επιδίωξης, να έχουμε περισσότερη ανάγκη το παράδειγμά του. Κι η ανάγκη για προβολή τέτοιων υπέροχων προτύπων, μεγαλύτερη…

(Στη φωτογραφία ο Αντώνης Παπαδόπουλος, αριστερά, δίπλα από τον τότε πρόεδρο του ΓΣ Πράξανδρος Κλεάνθη Γεωργιάδη και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, κατά την είσοδό τους στο Δημητριάδειο στάδιο Κερύνειας, όπου τελέστηκαν οι Παγκύπριοι αγώνες στίβου του 1973)