Οι άγγελοι, οι φύλακές τους και οι άλλοι…

Αφιερωμένο στους φύλακες αγγέλων του Ι’ δημόσιου νηπιαγωγείου Πάφου.Σημ: Κυρία Μυροφόρα ευχαριστώ για την έμπνευση…

Τους λείπουν μόνο τα φτερά… Είναι η άτυπη συμφωνία που έχουν συνάψει με τον πλάστη μας για να έρθουν στη γη. Είναι μικροί άγγελοι γεμάτοι αθωότητα, αγνότητα και ειλικρίνεια. Είναι ένα κομμάτι από το είναι μας, που πολλοί από εμάς

διαβρώσαμε μέσα στο πέρασμά μας σε τούτον τον τρικυμισμένο κόσμο. Ε ναι λοιπόν, δεν το ξέρατε; Τα παιδιά μας είναι η αντανάκλαση της ψυχής μας και του πλάστη μας. Όποιοι από εσάς, αγαπητοί συνοδοιπόροι, είστε γονείς, μάθετε ότι λογοδοτείτε κάπου πάνω απ’ τα κεφάλια σας…

Το επόμενο βράδυ λοιπόν που θα βάλεις εκείνη τη μικρή ψυχούλα για ύπνο, στάσου λίγο πάνω από το προσκέφαλό της και αναλογίσου τι κάνεις γι’ αυτήν. Αν ακόμα δεν έχει πεθάνει η ειλικρίνεια και η αξιοπρέπειά μέσα σου, κάνε ένα μικρό απολογισμό της μέρας που πέρασε. Αν αισθάνεσαι τύψεις, γιατί άθελά σου στέρησες κάποιες στιγμές μικρής ευτυχίας από εκείνο το πλάσμα που κοιμάται ήρεμα στο σπίτι σου, είσαι σε καλό δρόμο. Αν νιώθεις λίγο ένοχος γιατί ως επαγγελματίας απέκτησες λάθος προτεραιότητες, έχεις κάνει ένα βήμα προς τη μεταμόρφωσή σου.

Τι σκληρό κόσμο σκαλίσαμε Θεέ μου… Πώς αλήθεια να νιώσω το χέρι σου στα μαλλιά μου Πατέρα; Θα πάω σ’ εκείνο το νηπιαγωγείο που φυλάειμικρές ψυχές. Θα φύγω λίγο από τη ζούγκλα μας και θα μπω στο κόσμο των αγγέλων. Μόνο για λίγο, άσε με…

Το προαύλιο είναι γεμάτο παιχνίδια, μα λίγες φορές νοιαστήκαμε γι’ αυτά. Πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο βλέπω ένα παιδικό παιχνίδι με αριθμούς που σα σε όνειρο θυμάμαι να παίζω. Μα στρέφοντας το κορμί μου ενενήντα μοίρες στα δεξιά επιστρέφω πίσω, στα χρόνια της αθωότητας. Θεέ μου, πόσο τυφλοί είμαστε!

Κοιτάξτε ετούτες τις ξύλινες πινακίδες. «Θα πνιγούμε από το χρώμα» φωνάζουν, «βοηθείστε μας!» Φιγούρες με παστέλ, νερομπογιές και λογής υλικό ξαπλώνουν μόλις μερικά χιλιοστά μακριά από τον κάθετο τοίχο του παράδεισου. Στο πρόσωπό τους μόνο χαμόγελο. Αν υπάρχουν κάποιες να κλαίνε το κάνουν μόνο από ευτυχία ή από ειλικρινή θλίψη. Βλέπετε ο κόσμος της ζωγραφιάς των μικρών μας αγγέλων, δεν έχει ίχνη υποκρισίας, μίσους, δολοπλοκίας και άλλων διαβόλων. Αυτά κλειστήκανε έξω από τους τοίχους των σχολειών τους και τα κουβαλάνε οι περαστικοί. Μέσα στις τάξεις κάποιες μικρές ψυχές φτερουγίζουν. Είναι οι δικές σας ψυχές, που τις εμπιστεύεστε καθημερινά σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που έχουν την τύχη να ζούνε δίπλα τους.

Μάθετε λοιπόν, αν δεν το ξέρατε ήδη, ότι η προέκταση ετούτου του αθώου μικρόκοσμου, που φιλοξενεί τα παιδιά σας μέχρι το μεσημέρι, είναι απλά ένας μικρός παράδεισος που επέτρεψε ο πλάστης να γίνει στη γη. Κοιτάξτε τις παιδικές τους κατασκευές που η προέκταση της ψυχής τους έπλασε. Κοιτάξτε την αθωότητα στα μάτια τους και μετά κοιτάξτε στο καθρεφτάκι σας, μα μην τρομάξετε με τη θέα… Κάπου εκεί μέσα βρίσκονται τα σημαντικότερα εφόδια του είναι σας. Είναι φυλακισμένα κάπου πολύ βαθιά, μα ψάχνοντας μπορείτε ακόμα να τα βρείτε…

Μην το αρνείστε! Ο κόσμος των μεγάλων βρώμισε και η μπόχα της διαφθοράς και της σαπίλας ποτίζει και τις ψυχές των παιδιών μας. Σ’ εκείνο το καμωμένο κουτί για εφιάλτες που αποκαλούμε τηλεόραση, ζωντανεύει καθημερινά η απώλεια της αγάπης και της αθωότητας, που σπαρταράει θανάσιμα απ’ το μαχαίρι του μίσους και του δόλου.

Μα σ’ εκείνο το νηπιαγωγείο που σαν κιβωτός παλεύει με τα κύματα δε θα βρείτε τίποτε άλλο παρά μόνο αγάπη κι ολόρθες ψυχές. Κάποια μεγάλα παιδιά που φροντίζουν καθημερινά να ομορφαίνουν τον κόσμο των μεγάλων φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν, πολλές φορές επώδυνα, ότι είμαστε και γονείς. Ε ναι λοιπόν, κι εγώ το ξεχνάω καμιά φορά γιατί μεγάλωσα λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε…

Τελειώνω ετούτο το γράμμα προς τη συνείδησή μου με ένα συναίσθημα γαλήνης. Μέσα μου ο φίλος απ’ τα παλιά κοιμάται ήσυχος. Μα ξέρω τι θα μου ζητήσει αν ξυπνήσει. Σας το μεταβιβάζω. Όσοι από εσάς φροντίσατε να χάσετε τη ψυχή σας. μη ζητάτε με ψεύτικους μίτους να κάνετε το ίδιο και στα παιδιά, μεγάλα και μικρά, γιατί κάποιος με λιγοστή υπομονή τα προστατεύει εκεί ψηλά.

Όσοι πάλι έχετε την ακριβή τύχη να βρίσκεστε ως εκπαιδευτικοί στις τάξεις όπου αναπτύσσονται οι ψυχές των παιδιών μας, γίνετε και πάλι παιδιά, γιατί ως μεγάλοι έχετε χάσει κάποιοι από εσάς, την πυξίδα για να κατευθύνετε τους εαυτούς σας. Όσοι αναμένετε με ανυπομονησία τα έγχρωμα χαρτάκια που φυλάνε οι τράπεζες και έχετε ξεχάσει πως η πληρωμή σας βρίσκετε μπροστά σας καθισμένη στα θρανία, αλλάξτε ρότα. Όσοι πάλι ξεγελάτε τους εαυτούς σας πίσω από τον τίτλο του δασκάλου ή του καθηγητή, αρχίστε να ντρέπεστε που χαρακώνετε εκτός απ’ τη ψυχή σας και ψυχές που δε σας ανήκουν…

Όλοι από εμάς, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, έχουμε βαριά ευθύνη έναντι του θεού και των παιδιών μας. Αυτών που αφήνουν τη ψυχή τους να φτερουγίζει καθημερινά στα νηπιαγωγεία και τους σταθμούς, αυτών που αγωνίζονται να κουβαλήσουν τη βαριά τους σάκα στα δημοτικά, αυτών που δοκιμάζονται στα γυμνάσια και στα λύκεια παλεύοντας να βρουν το δρόμο τους σ’ ετούτη την ζούγκλα που μεταφράζεται στα ελληνικά ως κοινωνία. Ο δρόμος τους περνά και από μπροστά σας. Φροντίστε να μην τους τον μολέψετε με δηλητήρια που δεν γνωρίζει η ψυχή τους, γιατί τότε θα βρείτε μπροστά σας κάποιον με λιγοστή υπομονή και σίγουρα όχι τις δικές μας αντοχές…