Η Ειρήνη του Αριστοφάνη στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου

Την πάντα επίκαιρη Αριστοφανική κωμωδία Ειρήνη, παρουσίασε χθες βράδυ σε διασκευή στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου η νεοσύστατη ομάδα της Γιολάντας Χριστοδούλου, σε σκηνοθεσία της ίδιας με πέντε ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους της παράστασης και συγκεκριμένα οι Γιολάντα Χριστοδούλου, Λέα Μαλένη, Θανάσης Ιωάννου, Μαρία Φιλίππου , Κώστας Σιλβέστρος, Γιώργος Τριχόπουλος και Σάλλη Αλ Τάμπας.

Στη κίνηση η Χλόη Μελίδου, στη μουσική ο Νεκτάριος Ροδοσθένους, στα σκηνικά η Έλενα Κοτασβίλη και ο Αλέξης Βαγιανός και στα Κουστούμια η Μαρίνα Χατζηλουκά.

Η παράσταση που εντάσσεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος εντάσσεται στο επίσημο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του Οργανισμού « Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης Πάφος 2017».

Η επίκαιρη όσο ποτέ αριστοφανική κωμωδία όπως αναφέρθηκε στην παράσταση από τους συντελεστές της αντικατοπτρίζει τον πόθο του ανθρώπου για μια ειρηνική ζωή , απαλλαγμένη από πολέμους και αιματοχυσίες, και υπενθυμίζει ότι στο πέρασμα των αιώνων , τα κίνητρα και οι λανθασμένες επιλογές των ανθρώπων παραμένουν, δυστυχώς τα ίδια.

Η σκηνοθέτης Γιολάντα Χριστοδούλου ανέφερε στο πλαίσιο της θεατρικής παράστασης πως ο Σολωμός υμνώντας την ελευθερία αναφέρει « Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Ο Θεός στην Ασκητική συνέχισε, επίσης του Καζαντζάκη παρουσιάζεται ως Ακρίτας Διγενής , στρατευμένος, μεγαλοδύναμος πολεμιστής στα ακρότατα σύνορα. Στρατηγός αυτοκράτορας σ’ όλες τις φωτεινές δυνάμεις ορατές και αόρατες. Λόγια ειπωμένα – όπως είπε- από ανθρώπους φιλειρηνιστές , από ανθρώπους του πνεύματος, της θρησκείας που πολέμησαν είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά για την Ειρήνη.

Πιστεύω συνέχισε η σκηνοθέτης, πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως , όταν αναφερόμαστε στις προσπάθειες για κατάκτηση της Ειρήνης, χρησιμοποιούμε λέξεις όπως αγώνας, πόλεμος, μάχη και επανάσταση. Πολεμούμε για κάτι σημείωσε, για μια ιδέα και όταν την κατακτήσουμε, την ίδια στιγμή ξεκινά ένας καινούργιος πόλεμος για κατάκτηση άλλης. Ελευθερία, δημοκρατία, δικαιώματα. Γιατί όλα αυτά τα αγαθά σίγουρα δεν κατακτώνται ολοκληρωτικά και ο πόλεμος για την κατάκτηση τους είναι αέναος και συνεχής.

Η κ. Χριστοδούλου ανέφερε ακόμη πως οι άνθρωποι πολεμούν ανά τους αιώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας τους και την επικράτηση της ειρήνης, της δημοκρατίας και της ευημερίας και τελικά καταλήγουμε στην παντελή έλλειψη ειρήνης, δημοκρατίας και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των λαών και τότε ο πόλεμος ξαναρχίζει.

Εκτίμησε τέλος πως μετά από τόσο αιώνες και τόσο δρόμο που διάνυσε η ανθρωπότητα ακόμα και σήμερα μας αφαιρείται κάθε μορφή δημοκρατίας, και κάθε δικαίωμα ελευθερίας.

Σύμφωνα με την υπόθεση του θεατρικού έργου ο Τρυγαίος, Αθηναίος πολίτης απηυδισμένος από το δεκαετή Πελοποννησιακό πόλεμο, αποφασίζει να κινηθεί μόνος και να βάλει τέλος στον πόλεμο.

Τρέφει ένα σκαθάρι που γίνεται ολόκληρο θηρίο, το κουβαλάει και ανεβαίνει στον ουρανό να κουβεντιάσει το θέμα με το Δία. Όταν φτάνει στον Όλυμπο δεν βρίσκει κανέναν από τους Θεούς εκτός από τον Ερμή , αφού οι άλλοι είχαν αποσυρθεί στις πιο ψηλές περιοχές του αιθέρα, για να μην βλέπουν πια τα σιχαμερά δεινά του πολέμου.

Στη θέση τους άφησαν τον Πόλεμο να βασιλεύει, ο οποίος έχει κλείσει την Ειρήνη σε μια σπηλιά και ετοιμάζεται να κοπανήσει σ’ ένα πελώριο γουδί τις αλληλομαχόμενες ελληνικές πόλεις.

Επειδή όμως ο Πόλεμος δεν έχει γουδοχέρι και δεν υπάρχει κανείς να του το προμηθεύσει – ο Κλέων και ο Βρασίδας έχουν πεθάνει – μπαίνει στο σπίτι του για να κατασκευάσει ένα καινούργιο. Εκμεταλλευόμενος ο Τρυγαίος την ευκαιρία , πείθει τον Ερμή να του δείξει το σπήλαιο , στο οποίο είναι φυλακισμένη η Ειρήνη , και καλεί όλους όσοι τους ταλαιπωρεί η σύρραξη, τους αγρότες, τους τεχνίτες και τους εμπόρους, να ελευθερώσουν την Ειρήνη από τη φυλακή της, παρά τις ρητές περί του αντιθέτου εντολές του Δία. Παρά τις δυσκολίες καταφέρουν να ελευθερώσουν την Ειρήνη μαζί με τις συνοδούς της Οπώρα και Θεωρία.

Μαζί τους κατεβαίνει στη γη, όπου ακολουθούν διασκεδαστικές σκηνές. Σ’ αυτές κατατροπώνονται οι διάφοροι πολεμοκάπηλοι , ενώ οι τίμιοι και ειρηνόφιλοι άνθρωποι πανηγυρίζουν.

Το έργο τελείωσε με μια χαρούμενη σκηνή, όπου όλοι γιορτάζουν τον γάμο του Τρυγαίου με την Οπώρα.

(ΚΥΠΕ/ΚΠ/ΓΧΡ)